Świecie nasz...

Podchodzę tutaj troszkę z nieukrywanym lękiem. Nie od dziś wiadomo, że słowem można ranić jak nożem. Nie czuję się bynajmniej żadnym slowownikiem, a jednak czasem uda się kogoś drasnąć. Nawet niechcący. Wiadomo, że słowo ma wielką moc, zawsze mu podlegamy, niektórzy potrafią to wszędobylsko wykorzystać.
Karmimy się słowem, ufamy słowem, kochamy często słowem, dotykamy słowem, budujemy słowem, burzymy słowem, zabijamy słowem, dajemy początek słowem....
Definiujemy słowem, obchodzimy definicje słowem...
Nazywamy się słowem, milczymy o sobie słowem, koimy słowem rozedrgane międzysłowia, skreślamy słowem, nadinterpretujemy słowem, podkreślamy, sumujemy słowem, słowem wszystko łatwo nam określić, ocenić, wydać osąd....
Słowem się stało i słowem się skończyło Ale pozostało słowem niepodpowiedzianym....Dopóki nikt nie powie ostatniego słowa.