Raining man

Ślimaczyłem się przez zakatarzony Kraków, sam mając po czaszką niezły łomot, w gardle czający się armagedon w postaci anginy, w tzw kończynach rosyjską ruletkę, patrzę na mijane twarze i rozkołysała się we mnie przedziwna refleksja jakiż z nas naród smętny i cierpiący. Ileż wysiłku wkładamy w to, żeby się nie uśmiechać, nie dać po sobie poznać, że nam dobrze. A może to wszystko wynika z tego, że fundujemy sobie lewatywy rzeczywistości, które mają wypłukać całe zło świata, wyczyścić od wewnątrz, bo z zewnątrz już tak wyczyszczeni, tak sterylni, tak aseptyczni, że niczego nie da się udoskonalić, pozostaje wnętrze, które jak wiadomo, mówi nam prawdę o człowieku, trzeba się więc wypłukać...
Niekochana miłość odbija się na naszych twarzach, tak bardzo pragniemy kochać, że nie potrafimy już tego pokazać. Jak stygmaty odbija się w nas wolanie św. Ignacego i św. Franciszka, by wreszcie pokochać swą własną miłość. Przytulić ją, ogrzać, dodać odwagi, opiekować się jak dzieckiem, być delikatnym, wyrozumiałym, zawiązywać szalik, sznurówki, wyrozumiale wychowywać do dorosłości.
Ile w nas laski życia, póki mamy czas, a ile tracimy, gdy brak refleksji zaniedbuje nasze talenty do miłości...
pada, pada i pada na przemian z deszczem, mżawką i histerycznym katarem niebios,a  w nas siąpi niezadowolenie, jakby wszystko napędzane było na siłę...


"    Nadzieja

Nadzieja bywa, jeżeli ktoś wierzy,
Że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem,
I że wzrok, dotyk, ani słuch nie kłamie.
A wszystkie rzeczy, które tutaj znałem,
Są niby ogród, kiedy stoisz w bramie.

Wejść tam nie można. Ale jest na pewno.
Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli,
Jeszcze kwiat nowy i gwiazdę niejedną
W ogrodzie świata byśmy zobaczyli.

Niektórzy mówią, że nas oko ludzi
I że nic nie ma, tylko się wydaje,
Ale ci właśnie nie mają nadziei.
Myślą, że kiedy człowiek się odwróci,
Cały świat za nim zaraz być przestaje,
Jakby porwały go ręce złodziei.       "

                                                         Czesław Miłosz, " Nadzieja"