Zrodziła się we mnie powieść

Paradoksalnie zrodziła się w momencie, kiedy właściwie uważam, iż nic nie mam do powiedzenia.  Urzekła mnie ta historia, prosto z mojej duszy. Właściwie żyła we mnie bardziej niż ja sam. Żyła happy endem, kiedy we mnie przegrywało tak wiele. Urodziła się światłem, pozostała sensem. Napadała codziennością, popłynęła czasem. Nałykała się psychotropów, napatrzyła ślepym wzrokiem niedowiarka, wyzuła rzeczywistość ze smaku, wymacała ludzi od wewnątrz, nadgryzła beztroską czas. Zrodziła się we mnie powieść wymyślając sobie mnie w tym świecie. Praca od podstaw zarządziła działania przyszłości w obleganym froncie chwil. Specjalnie umieściła mnie w ferworze walk dobra z dobrem jeszcze lepszym, wyobraźnie szczelnie zamykając w świecie motyli, zaś  prawdziwe oblicze broni rozdmuchuje normogramem 80 uderzeń w klatkę piersiową. Tłucze się zamknięta treść w przepompowni wrażeń. Zrodziła się we mnie powieść.... zrodziła się we mnie miłość wymyślając sobie moje sensowne istnienie w plątaninie ulic i biografii. W taki dzień rozumiem więcej, niż mieszczą moje trzewia rozumu. Czasem trzeba popłynąć z prądem by dostrzec brzeg.