Człowiek człowiekowi psem

Dzisiaj jest kulminacja całego tygodnia, całego tego parszywego tygodnia. Bezsenności, myślenia, nerwów, lęków, nawet sensacje XX wieku o 2 w nocy płynące z radia powodują u mnie tachycardię. Powinienem zażywać jakąś sertalinę już dawno, tylko blokuje mnie brak wiary w kapsułki. Chyba, że tabletki słów. Ale ich czasem też nie można rozgryźć. Zostałem dzisiaj zwolniony zanim mnie przyjęto do drugiej pracy. Może przegrałem z czasem, albo nastrojem dyrekcji. Tyle nerwów, czasu poszło w diabły. Ostatnio właśnie tak mi się zdarza, że się nie udaje. Pacjenci za szybko umierają, ludzie za szybko rezygnują, a może po prostu ja nie zdążam z niczym. Dzisiaj właściwie żyję dzięki słowom, jakie zawsze w chwilach głębokiego kryzysu przychodzą mi w pamięci, żywcem z wiersza ks. Twardowskiego  : "...kiedy Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno..... zapomnij, że jesteś, gdy mówisz, że kochasz." Jeszcze pies podchodzi co chwilę i bezczelnie liże mnie po rękach ciesząc się, chyba najbardziej z tego, że zrobiliśmy sobie popołudnie lenistwa razem.
Miałem być w górach i świętować wiosnę, ale zostałem, bo nowa praca.... jestem w górach niewiary. Właściwie chodzę od drzwi do drzwi i proszę o miłość. Nikt nie chciał ze mną porozmawiać. Idę zatem na spacer porozmawiać z niebem.