Chcę uprawiać z Tobą sens...

Pochylam łeb w taki wieczór. W pokorze niemocy. Niemocy zrozumienia i nieobecności. Kiedyś wydawało mi się, że kochać można tylko blisko. Nic bardziej mylnego. Kochać można zawsze i z daleka i zbyt blisko. Kocha się tylko przez pryzmat wolności prawdziwie. Żadnym skrępowaniem. Żadną doktryną. Mój umysł jest zbyt ograniczony, by pojmować czyiś światopogląd, czyjeś serce. Najważniejsze czuć siebie, rozumieć swój wzrok, dostrzegać swoje labirynty, własne ograniczenia. Pokochać swoją niemiłość. Usiąść własnej historii na kolanach i przytulić delikatnością. Zwycięża pokonany.