Mija to życie niezwykle szybko. Obłędnie, nie wiem kiedy minęły te dwa miesiące roku. Dzień coraz dłuższy, powietrze przepełnione nadchodzącą wiosną, jakieś olśnienia coraz większe... ważne, że do przodu :-)
Zarezerwowałem pokoje w górach i w Rzymie, jak się nie cieszyć... kiedy wszystko przed nami. No i chudnę, dopiero 2 kg ale zawsze coś! Zaktualizowałem nieco swoje myślenie. Mam zaproszenie do Paryża, jakie to miłe, że ktoś chce mnie tam porwać. Mam tez obiecany wschód słońca z lampka wina i najwspanialszym towarzystwem na świecie. A także Kocierz i weekend spa. Ach, życie, czasem po prostu rozpieszczasz....

" Na niebie burym
chmurka jeszcze bardziej bura
z czarną obwódką słońca.

Na lewo, czyli na prawo,
biała gałąź czereśni z czarnymi kwiatami.

Na twojej ciemnej twarzy jasne cienie.
Zasiadłeś przy stoliku
i położyłeś na nim poszarzałe ręce.

Sprawiasz wrażenie ducha,
który próbuje wywoływać żywych.

( Ponieważ jeszcze zaliczam się do nich,
powinnam mu się zjawić i wystukać:
dobranoc, czyli dzień dobry,
żegnaj czyli witaj.
I nie skąpić mu pytań na żadną odpowiedź,
jeśli dotyczą życia,
czyli burzy przed ciszą. )  "

                                   W. S.